همشهری های من به طرز فجیعی افسرده اند و طبق تجربه م مذهبی ها معمولی هاشون بیشتر افسرده ن. این چند روز با کشاورزی و گل و گیاه حال آدم خیلی بهتر میشه.
بافت مو یاد گرفتم از دختر اقواممون که اومدن اینجا. میخوام بعدش برم ببینم میتونم جلو موهای خودمو ببافم یا نه.
روز اول عید تلویزیون داشت یه فیلم میداد که اشک مامانم درومد. خدا لعنتتون کنه با این برنامه هاتون. والا.
پسر یکی از اقواممون به طرز فجیعی بچه س. ینی این ۲۲ سالشه منو هنوز یاد رفتارای بچگیش میندازه یعنی وقتی ۱۵ سالشم نبود. چرا اینا بزرگ نمیشن آخه؟
خودمم البته رفتار های تغییر نکرده دارم.ولی آخه این عنتر اینقد که ادعا داره و خود ک ک پنداره که حد نداره. خونواده اینا متاسفانه خودشیفتگی مزمن دارن ولی اتفاقا خیلی خنگن و من خیلی حرص میخورم ازشون. تصورشون از خودشون اینه که شاخ ترین موجود زوی زمینن. حالا قیافه همشون مثل میمونه.
رفتارش خیلی زیاد شبیه هم اتاقیمه! یه وحشی! تهرانیا که خودشون وحشی هستن! دیگه فکر کن اگه شخصیت وحشی هم داشته باشی چه شود!
قصدم توهین نیست بر اساس تجربه م که خب از شما چه پنهون خیلی هم زیاد نیست؛ تهرانی هایی که دیدم نصف روز بیشتر قابل تحمل نیستن! پسراشون همه تو کف، بدبختن، مغز به کمر وصل و اینجورین خلاصه. متاهل و مجردم نداره متاسفانه.متاهلاشونم شرایطش باشه یه یواشکی راه میندازن اینور اونور و زندگیشونم هست!
بهر حال الان در وضعیت تحمل کردن بسر میبریم. مرده شور قیافه ی شو ببرن!
میخواستم تو این پست درباره چیزای دیگه حرف بزنم چرا اینجوری شد نمیدونم!
اینحا که میام تند تند خبر های جدید رو اتوماتیک مینویسم:)))
چطوری باید شخصیت مثبت و مستقل پیدا کنیم؟
من وقتی خانوم هایی رو میبینم که هم نازن و ترتمیز و هم خبره تو کارشون و هم روابط شون و زندگی خوبی دارن خیلی خوشحال میشم.
خیلی دوست دارم مثل اینا بشم بقول مریم فرصت زیادی نداریم که تغییر کنیم. آقا من دوست پسر میخوام. میخوام!
خدایا پسرهای ناز و آقا رو سرراهم قرار بده
درباره این سایت